O NJERI!

O njeri! Mos u kreno me begatitë e huaja,
Edhe veglat e trupit nuk janë tuajat.

E ke ngarkuar trupin me shumë ngarkesë,
Duke mos mbajtur fjalën, u bëre i pabesë.

Kush i ngjyrosi njerëzit me shumë ngjyra,
Asnjëri nuk i përngjan tjetërkujt nga fytyra.

Pa mangësi të shërbejnë të gjithë qeniet,
Mos kundërshto Zotin, dëgjoji thëniet.

Duke pasur mundësi të zgjedhësh të mirën,
Fare nuk mendove dhe zgjodhe të ligën.

E shpenzove moshën në vende ku s’duhet,
A po mendon në Gjyqin e Madh si do të shkohet?

Pse s’mendon fare kush ta dha këtë trup,
Atë, në Tiranë e bleve, apo në Shkup?

Për këto të vërteta përse nuk mendon,
Vlerësoje jetën se ajo ikë e shkon.

Falënderoje All-llahun që të krijoi si njeri,
Në të kundërt, do të vuash dhe ndëshkohesh tek ferri.

Kujdesu e punët mos i bëj kundër krijimit,
E mos ia shkurto vëlla thellësinë mendimit.

Duhet t’i nënshtrohesh fesë së vërtetë,
Se Zoti të krijoi një mrekulli e sekret.

Ti duke qenë qenie e gradës eprore,
Si mund të përulesh në jetën shtazore?

I dëgjove tradhtarët dhe e humbe besën,
Duke iu bindur veseve e zhduke shpresën.

Përpiqu të fitosh një jetë shumë të rri,
Fito rininë e përjetshme plot bukuri.

Ligji i All-llahut gjithnjë ty të thotë:
Kapitalin e moshës mos e harxho kot.